Allereerst de complimenten aan Guus, want zijn inloginstructie is zo duidelijk dat het zelfs mij is gelukt om in te loggen.

Aan het woord is vandaag een vrijwel radeloze chronikeur, met de opdracht om alle belevenissen van vandaag te noteren: een vrijwel onmogelijke opgave, maar we gaan het proberen.

Alweer de complimenten aan de reiscommissie: het is allemaal perfect geregeld. Kan niet beter. Wat mij betreft: Houden zo!!!

Dit verslag begint op 18 aug 00.00 uur en waar zijn we dan? In de bar natuurlijk en de er wordt op zeer hoog niveau geconverseerd: "Komt een vrouw bij de dokter" en nog meer van deze anekdotes. Zo ook Peter en zijn waterpomptang op vliegveld Dortmund en Netje, die een bordje wil gaan maken om mede te delen dat zij WEL een gediplomeerd masseuse is. Alle verhalen natuurlijk overgoten met bier. Dit ging zo door tot mijn tijdstip van vertrek 01.30 was gekomen. Verder heb ik geen politiesirenes meer gehoord, dus neem ik aan dat alles goed is afgelopen. Dat klopte, want 's morgens aan het ontbijt was de hele meute weer present. Gelukkig ook Robert van de stadsomroep, want voor hem was ik bang dat hij zich niet meer op Houdini achtige wijze uit zijn vliegtuigstoeltje had weten te bevrijden, waar hij zich toch ook op eenzelfde manier had ingevouwen.

Na het ontbijt even tijd om water in te slaan, na alle dreigementen van de reiscommissie had dit eerste prioriteit. We waren niet de enigen, die op dit idee waren gekomen. Overal in de stad zag je Venlonaleden met flessen water sjouwen. Een zeldzaam gezicht, want meestal tillen die jongens alleen maar glazen bier.

Om 10 uur was het tijd voor de stadswandeling. Een zeer orgineel idee had de reiscommissie doen besluiten er een soort speurtocht van te maken met moeilijke vragen. En zo kon het bijv. gebeuren dat we door ruines liepen waaruit bleek dat Timisoara WEL een mikwe heeft (of zoiets). Aan de stad werd flink geklust: straten gemaakt, huizen gerestaureerd enz. enz. Halfweg de speurtocht werd besloten koffie te gaan drinken. Van deze gelegenheid maakten we gebruik om een alternatieve tekst voor "When de Saints" te verzinnen. Ook weer zo'n opdracht van de resicommissie. Daarna door naar het restaurant aan de rivier, waar het diner werd geserveerd. Onderweg kwamen we alle andere groepen tegen, die ook koffie zaten te drinken en liedteksten te knutselen.

Het diner in Porte Arte, een restaurant van 2 etages in de open lucht aan de rivier was ook nu weer voortreffelijk. Veel (vlees)gerechten gemaakt op oude receptuur van de Turken, die immers meer dan 500 jaar hier hebben geheerst. Hier werd aan het einde de eigenaar ook toegezongen als dank. Een van de chefs was jarig en die hebben we ook gelijk maar even een Venlona's "lang zal ie leven" toegezongen.

Toen door naar de orthodoxe kerk. Een mooi gebouw met een geweldige akoestiek. Hier even gewacht op de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder. (Ik denk een bisschop, de grootte van zijn kruis in ogenschouw nemend). 4 kerkelijke liederen gezongen op niet meer dan half volume. Dat was bij deze prachtige akoestiek ruim voldoende, mede ook natuurlijk omdat Jeu weer meezong. De bisschop bedankte ons en bood ons allemaal een baantje als priester aan omdat wij zo mooi konden zingen. Als beloning mochten we mee de catacomben in om wat oudheidkundigheden te bewonderen.

Terug naar het hotel voor een kleine siesta, want om 18.00 moesten we weer fris in de opera zitten voor de eerste repetitie met het orkest in de prachtige antieke zaal onder toeziend oog van de grote baas, meneer Murgu, zelf. Dat hebben we geweten want onder leiding van onze directeur ging het van dikhout zaagt men planken. De enige stijl, die de menkes van Venlona snappen als het er op aan komt. "Kieke, kieke, kieke" naor mich @#$%&!!!, waren de meest gehoorde woorden van onze dirigent. Dat moet je er als amateur voor over hebben om met professionals te werken. Om 20.30 zat de repetitie erop. Er bleken geen doden te zijn gevallen. Iedereen leefde gelukkig nog.

Om 21.00 zaten we weer in de eetzaal voor soep en broodjes, maar eerst hield onze dirigent nog een peptalk. Hij vertelde dat de grote Murgu erg tevreden was. Ook vertelde hij dat gezien de weersverwachtingen van de komende dagen, was besloten het concert niet in het Rozenpark te houden maar in de opera. Dit was best effe een domper, maar er was ook besloten dat de generale repetitie gratis kon worden bezocht, waardoor we ons concert tweemaal voor een uitverkocht huis mogen houden.

Toen de soep en de broodjes en na het eten werd het tijd dat elke groep zijn versie van "When the saints" ten gehore bracht voor een deskundige en onpartijdige juri bestaande uit Wim Schepers, Gerald Wijnen en jurivoorzitter Frans Meeuwis. Op de meest rare zaken werd door de juri gelet: korte broek en meer van dat soort raadselachtige elementen. En toen kon het gezang beginnen; om de beurt de twaalf wandelgroepen. Over de teksten doe ik geen enkele mededeling omdat ik anders bang ben dat we geen uitreisvisum meer krijgen. Wel kwam er vaak het woord "bier" in voor. Uiteindelijk won de groep "de dames" terwijl hier toch ook duidelijk een aantal mannen in zaten. Ieder groepslid ontving 10 consumptiebonnen en een wisseltrofee van de reiscommissie. Bovendien mogen zij nu ook een jaar lang bij V&D in Venlo gratis met de roltrap op en neer.

En nu zit de hele meute weer gezellig in de bar te converseren: "ken je die van Sam en Moos" en meer van dat soort praat. Wat een dag wat een dag. Maar wel weer beregezellig.

Chris Frencken